
Mijn grootvader Albert de Winne, begonnen als eenvoudige beenhouwer in Antwerpen, is de persoon die in de jaren vijftig op vraag van de Engelse dierenbescherming er in slaagde de levende trafiek van slachtpaarden van de Britse eilanden naar het vaste land stop te zetten: een mijlpaal in de verbetering van het welzijn en respect voor deze edele dieren. Als 7 jarig jongetje ging ik wekelijks met mijn grote zus paardrijden en we luisterden begeesterd naar de verhalen van van mijn grootouders over hun avonturen met paarden in Ierland, Griekenland en Ohio, US. Nooit had ik gedacht 20 jaar later zelf voor meerdere paarden verantwoordelijk te zijn, laat staan mee te helpen om de wereld voor paarden te verbeteren.
PAARDEN, HORSEMANSHIP EN MENTORS
In 1996 kwam ik dankzij mijn vriendin - nu echtgenote - Kristien via het boek Natural Horse-Man-Ship bij Pat Parelli, die we eerst in levende lijve ontmoetten tijdens "One Day with ..." in 1998 en in 1999. Na het heengaan van mijn eerste merrie Hasta startte ik Lotje (°1997-2017), toen een 2 jaar oud boerenveulen en daarna uitgegroeid tot 1000kg Parelli trekpaard. Een jaar later startte ik Pebbles (°1998 - 2013) mijn Cremello merrie volledig op basis van de video cursus van Parelli (the Course). De allereerste cursus waar ik aan deelnam met Pebbles was een 3 daagse clinic in 2004 met een van Pat Parelli's mentors en een meester in Natural Horsemanship Ray Hunt. Later datzelfde jaar volgde ik met Pebbles mijn eerste Parelli stage van 5 dagen met de Zwitserse 4-Star Senior Instructor Urs Heer. In dat jaar leg ik de oude Level 2 test (vergelijkbaar met de huidige Level 3) met Pebbles succesvol af.
PAARDEN, HORSEMANSHIP EN MENTORS
In 1996 kwam ik dankzij mijn vriendin - nu echtgenote - Kristien via het boek Natural Horse-Man-Ship bij Pat Parelli, die we eerst in levende lijve ontmoetten tijdens "One Day with ..." in 1998 en in 1999. Na het heengaan van mijn eerste merrie Hasta startte ik Lotje (°1997-2017), toen een 2 jaar oud boerenveulen en daarna uitgegroeid tot 1000kg Parelli trekpaard. Een jaar later startte ik Pebbles (°1998 - 2013) mijn Cremello merrie volledig op basis van de video cursus van Parelli (the Course). De allereerste cursus waar ik aan deelnam met Pebbles was een 3 daagse clinic in 2004 met een van Pat Parelli's mentors en een meester in Natural Horsemanship Ray Hunt. Later datzelfde jaar volgde ik met Pebbles mijn eerste Parelli stage van 5 dagen met de Zwitserse 4-Star Senior Instructor Urs Heer. In dat jaar leg ik de oude Level 2 test (vergelijkbaar met de huidige Level 3) met Pebbles succesvol af.

In 2005 wonnen we het eerste Benelux Parelli Tournament en volgden een stage van 5 dagen met de Zwitserse 5-Star Master Instructor Bernie Zambail. KC Talk Listo (°2000 - 2020) is mijn red dun AQH merrie sinds 2005 waarmee ik het programma voor de 4de keer doorliep en in 2011 L4 afrondde op finesse na.
Ondertussen organiseren Kristien en ik sinds 2003 cursussen met de beste Parelli instructeurs in de wereld en Parelli gerelateerde events.
In het najaar van 2006, trek ik voor 6 weken naar het Parelli International Study Center in Pagosa Springs Colorado, om er de volledige lessencyclus (courses 1, 2 en 3) in een keer te doorlopen. Meer dan 6 weken met gelijkgestemden enkel aan je horsemanship werken en dat in het beste en meest progressieve programma ter wereld, is niet voor iedereen weggelegd en ik acht me dan ook gelukkig dat ik die droom al heb kunnen en mogen waarmaken.
Ondertussen organiseren Kristien en ik sinds 2003 cursussen met de beste Parelli instructeurs in de wereld en Parelli gerelateerde events.
In het najaar van 2006, trek ik voor 6 weken naar het Parelli International Study Center in Pagosa Springs Colorado, om er de volledige lessencyclus (courses 1, 2 en 3) in een keer te doorlopen. Meer dan 6 weken met gelijkgestemden enkel aan je horsemanship werken en dat in het beste en meest progressieve programma ter wereld, is niet voor iedereen weggelegd en ik acht me dan ook gelukkig dat ik die droom al heb kunnen en mogen waarmaken.

In 2013 koop ik Myrrh (°2010) mijn knappe palomino ruin waarmee ik thuis en in clinics met de hulp van Linda Parelli (2015) en van Pat Parelli (2014, 2017, 2022) aan mijn Horsemanship werk. Let's Talk Savvy (aka Lilly, °2016) is mijn bay dun merrie veulen uit KC Talk Listo x Savvy Sparkle.
LICENSED PARELLI PROFESSIONAL
In augustus 2009 werd ik door Pat uitgenodigd om te terugkeren naar Pagosa Springs voor de allereerste Instructor Course. 6 dagen intensieve opleiding gegeven door voornamelijk Pat Parelli zelf, met hulp en steun van Linda, was een privilege en heeft nog eens onderlijnd dat deze gedreven mensen warempel alleen voor hun missie leven: wereldwijd het niveau van paardenmensen op te krikken en een revolutie in de paardenindustrie te ontketenen. Gebaseerd op de relatie als eerste prioriteit, grondige kennis en vaardigheden in 4 domeinen (4 savvys: on-line, liberty, free style en finesse) en voortdurende zelfontwikkeling zullen we de wereld voor paard en mens verbeteren. Nu kan ik als Licensed Parelli Professional hiertoe mijn bijdrage ten volle leveren.
In 2014 had ik de eer te mogen deelnemen aan de laatste colt start stage die Pat Parelli zelf leidde in Truscott Texas. In drie weken tijd startten 20 collega instructeurs en ik 85 jonge wilde paarden vnl van de omringende ranches Circle Bar Ranch, Pitchfork Ranch, Muleshoe Ranch, enz. Gemiddeld hadden we per paard 4 dagen tijd om ze te starten, d.w.z. temmen, halsteren, voeten opnemen, zadel- en ruitermak maken, stap, draf, galop, back-up, links en rechts en trailer laden. Het leert je om grondig te na te gaan welke stappen er ondertussen solide zijn alvorens naar de volgende stap te gaan. Een element missen, onoplettend zijn, je paard niet correct lezen, of een stap overslagen betaal je al gauw met lichamelijke schade of erger.
Check de website voor de events en cursussen die we organiseren in de Belux, of mail me op [email protected] voor verdere informatie.
Hopelijk tot binnenkort, Nic
Hieronder enkele sfeerbeelden van de Colt start stage met Pat Parelli in Truscott Texas 2014

WIE IS KRISTIEN? Een inspirerend verhaal van Nic's echtgenote.
Toen ik 12 jaar was kreeg ik van mijn ouders mijn eerst pony (Peerke). Ik ben al sinds kleins af aan zot van paarden, maar mijn ouders vonden paarden te 'gevaarlijk' en daarmee hebben ze het maar gehouden bij een Shetlandertje. Een lief 9 maand oud hengstje, Peerke.
Een jaar nadien heb ik dan mijn spaarpotje leeg gemaakt en een vriendje erbij gekocht. Dit ging goed voor vele jaren todat er een merrie in het spel kwam...De vriendschap tussen beide hengsten was uit!
Maar niet getreurd, drie pony's werden er al snel vier! :o)
Toen ik Nic leerde kennen (1989) zei hij 'doe die pony's weg en koop een echt paard'. Ha ja, ok, maar alleen dat laatste weerklonk in mijn oren... Een groot paard erbij (Mieke) en al gauw breidde het pony gezinnetje zich uit tot 7 pony's! Maar niet alleen kwamen er meer pony's, neen, Nic had zelf veel paardgereden en wou me niet meer met zijn moto of fiets in de velden volgen, dus - je raadt het al - nog geen jaar later stond zijn merrie Hasta ook in de weide te pronken naast mijn Mieke. Beide merries waren toen 8 jaar...
Spijtig genoeg hadden we in die periode nog niet veel kaas gegeten van NATURAL HORSMANSHIP en Mieke had slechts twee versnellingen: stap en rengalop... Niet leuk als het baasinneke reuma heeft en de vingers steeds onstoken zijn na een leuk, maar spannend buitenritje. 'Spannend' omdat je nooit wist of Mieke terwijl je een lekker galopje deed ineens links of rechts ging inslaan... Mieke kreeg daarom een martingaal aan. Deze bleek al snel niet straf genoeg om Mieke onder controle te krijgen en op aanraden van een kennis die aan wedstrijd jumping deed, werd de martingaal vervangen door een gogue. Een marteltuig dat het paard verplicht het hoofd laag te houden, door middel van touwtjes en katrolletjes aan de bovenzijde van het hoofdstel.
Toen ik in 1996 hard ten val kwam op een buitenritje - ik had een black-out van een goed half uur en een hersenschudding -, wist ik dat het niet verder kon op die manier. Mijn vingers deden ondanks de gogue nog steeds pijn en ik besliste om extra rijlessen te volgen...
Dit bleek dan ook weer niet 'de' oplossing, want daar moest ook weer hard aan de teugels getrokken worden... De methode was niet verschillend van dat wat ik thuis ook deed, neen er moest iets anders zijn...
In een maandblad zag ik een advertentie staan van Pat Parelli's boek, een Amerikaanse paardenfluisteraar... Na het lezen van het boek werd er al gauw veel duidelijk, maar of ik met Mieke ooit zou kunnen rijden zoals hij het voorstelde, trok ik fel in twijfel. GEEN BIT!!!! ALLEEN EEN TOUWHALSTER EN SLECHTS LANGS ééN ZIJDE EEN TOUW?????!! Neen dat kan toch niet, zeker niet met die van mij die ondertussen al ouder dan 14 jaar was!
Toen ik 12 jaar was kreeg ik van mijn ouders mijn eerst pony (Peerke). Ik ben al sinds kleins af aan zot van paarden, maar mijn ouders vonden paarden te 'gevaarlijk' en daarmee hebben ze het maar gehouden bij een Shetlandertje. Een lief 9 maand oud hengstje, Peerke.
Een jaar nadien heb ik dan mijn spaarpotje leeg gemaakt en een vriendje erbij gekocht. Dit ging goed voor vele jaren todat er een merrie in het spel kwam...De vriendschap tussen beide hengsten was uit!
Maar niet getreurd, drie pony's werden er al snel vier! :o)
Toen ik Nic leerde kennen (1989) zei hij 'doe die pony's weg en koop een echt paard'. Ha ja, ok, maar alleen dat laatste weerklonk in mijn oren... Een groot paard erbij (Mieke) en al gauw breidde het pony gezinnetje zich uit tot 7 pony's! Maar niet alleen kwamen er meer pony's, neen, Nic had zelf veel paardgereden en wou me niet meer met zijn moto of fiets in de velden volgen, dus - je raadt het al - nog geen jaar later stond zijn merrie Hasta ook in de weide te pronken naast mijn Mieke. Beide merries waren toen 8 jaar...
Spijtig genoeg hadden we in die periode nog niet veel kaas gegeten van NATURAL HORSMANSHIP en Mieke had slechts twee versnellingen: stap en rengalop... Niet leuk als het baasinneke reuma heeft en de vingers steeds onstoken zijn na een leuk, maar spannend buitenritje. 'Spannend' omdat je nooit wist of Mieke terwijl je een lekker galopje deed ineens links of rechts ging inslaan... Mieke kreeg daarom een martingaal aan. Deze bleek al snel niet straf genoeg om Mieke onder controle te krijgen en op aanraden van een kennis die aan wedstrijd jumping deed, werd de martingaal vervangen door een gogue. Een marteltuig dat het paard verplicht het hoofd laag te houden, door middel van touwtjes en katrolletjes aan de bovenzijde van het hoofdstel.
Toen ik in 1996 hard ten val kwam op een buitenritje - ik had een black-out van een goed half uur en een hersenschudding -, wist ik dat het niet verder kon op die manier. Mijn vingers deden ondanks de gogue nog steeds pijn en ik besliste om extra rijlessen te volgen...
Dit bleek dan ook weer niet 'de' oplossing, want daar moest ook weer hard aan de teugels getrokken worden... De methode was niet verschillend van dat wat ik thuis ook deed, neen er moest iets anders zijn...
In een maandblad zag ik een advertentie staan van Pat Parelli's boek, een Amerikaanse paardenfluisteraar... Na het lezen van het boek werd er al gauw veel duidelijk, maar of ik met Mieke ooit zou kunnen rijden zoals hij het voorstelde, trok ik fel in twijfel. GEEN BIT!!!! ALLEEN EEN TOUWHALSTER EN SLECHTS LANGS ééN ZIJDE EEN TOUW?????!! Neen dat kan toch niet, zeker niet met die van mij die ondertussen al ouder dan 14 jaar was!

Maar Rome is niet op één dag gebouwd en we namen de tijd. Eerst vertrouwen winnen, dat is belangrijk! Voor zowel paard als mens, samen. Heel belangrijk hierbij zijn de grondspelletjes die je speelt met je paard, spelletjes die paarden ook spelen om uit te maken wie de leider is van de groep.
Twee jaar nadat we het boek gekocht hadden, kwam Pat Parelli zelf naar de Ruiterschool in Heverlee (1998). Indrukwekkend en zeker ook inspirerend. Eindelijk hadden we gezien waar we naartoe aan't bouwen waren, en het zag er goed uit. Enkele video's gekocht en we waren vertrokken. Al snel zat ik op mijn paard zonder bit en met dat ene touw. En of dit een geweldig gevoel gaf, zeker weten! In 2003 deden we zelfs mee aan de eerste Parelli demo voor België. Deze hadden we zelf mogen organiseren, samen met officiële Parelli instructeurs: Urs Heer en Eddy Modde.
Met veel geduld en liefde (en vooral ook heel veel spelplezier) ben ik met Mieke zover gekomen dat alles van haar hoofd afgelaten kon worden en dit met volledige controle in stap, draf én galop. Zalig!
Spijtig genoeg is Mieke op haar bijna 22 ste (april 2004) bezweken aan kolieken. De wetenschap dat ik haar door onze inzichten in Parelli Natural Horsemanship een prachtleven gegeven heb en op een paard vriendelijke manier met haar omgegaan ben verzacht de pijn van het verlies van een partner.
Twee jaar nadat we het boek gekocht hadden, kwam Pat Parelli zelf naar de Ruiterschool in Heverlee (1998). Indrukwekkend en zeker ook inspirerend. Eindelijk hadden we gezien waar we naartoe aan't bouwen waren, en het zag er goed uit. Enkele video's gekocht en we waren vertrokken. Al snel zat ik op mijn paard zonder bit en met dat ene touw. En of dit een geweldig gevoel gaf, zeker weten! In 2003 deden we zelfs mee aan de eerste Parelli demo voor België. Deze hadden we zelf mogen organiseren, samen met officiële Parelli instructeurs: Urs Heer en Eddy Modde.
Met veel geduld en liefde (en vooral ook heel veel spelplezier) ben ik met Mieke zover gekomen dat alles van haar hoofd afgelaten kon worden en dit met volledige controle in stap, draf én galop. Zalig!
Spijtig genoeg is Mieke op haar bijna 22 ste (april 2004) bezweken aan kolieken. De wetenschap dat ik haar door onze inzichten in Parelli Natural Horsemanship een prachtleven gegeven heb en op een paard vriendelijke manier met haar omgegaan ben verzacht de pijn van het verlies van een partner.

Toeval wil dat één week voor Mieke gestorven is, mijn nieuw paardje Dora toegekomen was. De bedoeling was om met Mieke nog rustig verder aan mijn levels te werken en met Dora (in 2004, 3 j) stilletjes aan te beginnen zodat ik met haar een zelfde vertrouwensband kon opbouwen tegen dat Mieke op pensioen ging, maar dit heeft dus niet mogen zijn...
Ik ben blij deze Parelli reis met mijn eerste paard gemaakt te mogen hebben, Dora heeft hier zeker de vruchten van kunnen plukken.
Levels 1 en 2 waren er al snel door, al waren er wel heel veel respectproblemen met Dora. Zo ging ze vaak staan steigeren voor mijn neus en begon ze te bijten bij de porcipine game... Ook het rijden ging niet zo gemakkelijk. Zo had ik het in het begin moeilijk om ze in stap te zetten, van galop kon ik alleen maar dromen...
Maar met de juiste aanpak is dit gedrag verleden tijd. Voor Dora moest ik leren een echte goede leider te zijn. Ik heb wel erg vaak terug naar mijn level 1 boekjes moeten grijpen, omdat Dora ( Extreem Left Brained Introvert) een heel ander karakter heeft dan Mieke (Right Brained Extrovert).
Met Dora heb ik mijn groene level 3 string sinds oktober 2009 eindelijk verdiend!
Niet het gemakkelijkste level met een Left Brained Introvert sloom paardje, maar dank zij de hulp van enkele instructeurs en nu ook Nic, heb ik extra strategiën gekregen en zo kunnen werken aan haar energie level. Ze is veel gematigder geworden en we hebben samen de eerste stappen kunnen zetten in het level 4 level... het 'leren' staat nooit stil... Zalig toch!
Momenteel echter, heb ik het rijden met Dora moeten opgeven, door artrose in haar voeten/knieën. Ze valt soms plots als ik met haar aan't rijden ben... net iets te gevaarlijk, want de laatste keer, brak ik mijn elleboog.
Ik ben blij deze Parelli reis met mijn eerste paard gemaakt te mogen hebben, Dora heeft hier zeker de vruchten van kunnen plukken.
Levels 1 en 2 waren er al snel door, al waren er wel heel veel respectproblemen met Dora. Zo ging ze vaak staan steigeren voor mijn neus en begon ze te bijten bij de porcipine game... Ook het rijden ging niet zo gemakkelijk. Zo had ik het in het begin moeilijk om ze in stap te zetten, van galop kon ik alleen maar dromen...
Maar met de juiste aanpak is dit gedrag verleden tijd. Voor Dora moest ik leren een echte goede leider te zijn. Ik heb wel erg vaak terug naar mijn level 1 boekjes moeten grijpen, omdat Dora ( Extreem Left Brained Introvert) een heel ander karakter heeft dan Mieke (Right Brained Extrovert).
Met Dora heb ik mijn groene level 3 string sinds oktober 2009 eindelijk verdiend!
Niet het gemakkelijkste level met een Left Brained Introvert sloom paardje, maar dank zij de hulp van enkele instructeurs en nu ook Nic, heb ik extra strategiën gekregen en zo kunnen werken aan haar energie level. Ze is veel gematigder geworden en we hebben samen de eerste stappen kunnen zetten in het level 4 level... het 'leren' staat nooit stil... Zalig toch!
Momenteel echter, heb ik het rijden met Dora moeten opgeven, door artrose in haar voeten/knieën. Ze valt soms plots als ik met haar aan't rijden ben... net iets te gevaarlijk, want de laatste keer, brak ik mijn elleboog.

Ondertussen had onze zoon Lennart ( toen 10 jaar) ook zijn eigen paard, Sunday, waarmee hij level 1 afgerond heeft. Zijn filmpje kan je bekijken op Youtube. Helaas heeft hij gaandeweg zijn interesse in paarden verloren en heb ik Sunday van hem overgenomen. Razend snel gingen we vooruit en in anderhalf jaar tijd, waren we klaar met level3 en na er twee jaar mee gespeeld te hebben zit ik ook met hem eind level 4 (op het finesse gedeelte na). Doordat hij problemen heeft in zijn achterhand (had hij reeds bij aankoop) heb ik het met hem daarbij gelaten is hij nu mijn super trouwe wandelmaatje, waarmee ik bijna dagelijks een wandeling ga maken.
Het paardenvirus heeft hier goed zijn best gedaan en zo heb ik in 2013 een jaarling, Pientje genaamd gekocht, waarmee ik nu de levels aan het doorlopen ben. Hier is een video van Pientje @liberty vanop Sunday. Op de grond zitten we al aan level 4, gereden, zijn we nu toe aan het finesse gedeelte. Ik heb met hem gewacht tot hij 5 was om dagelijks te rijden. Paardjes... zo fijn!
Het paardenvirus heeft hier goed zijn best gedaan en zo heb ik in 2013 een jaarling, Pientje genaamd gekocht, waarmee ik nu de levels aan het doorlopen ben. Hier is een video van Pientje @liberty vanop Sunday. Op de grond zitten we al aan level 4, gereden, zijn we nu toe aan het finesse gedeelte. Ik heb met hem gewacht tot hij 5 was om dagelijks te rijden. Paardjes... zo fijn!